دستمزد و علاقه روش ایجاد تعادل بین این دو-روش های استخدام هاروارد

در طول سه سال گذشته، پاسخی به این سوال که برای بسیاری طنین انداز شده است این است: من می خواهم علاقه خود را دنبال کنم. من کاری می خواهم که دوستش دارم. من کاری می خواهم که معنادار باشد. من کاری می خواهم که من هستم. این ایده آل همان چیزی است که من آن را «اصل اشتیاق» می نامم. همانطور که در کتابم توضیح می‌دهم، اصل اشتیاق، اولویت دادن به انجام کار شخصی است، حتی به بهای امنیت شغلی یا حقوق مناسب. من متوجه شدم که بیش از 70 درصد از کارگران تحصیل کرده در دانشگاه، ملاحظات مربوط به اشتیاق را در مفاهیم تصمیم‌گیری شغلی خوب بسیار تحسین می‌کنند، و تقریباً دو سوم اهمیت آن را بالاتر از ملاحظاتی مانند حقوق خوب و امنیت شغلی می‌دانند.
اصل شور و اشتیاق مدتهاست که یک آرزوی محرک در تصمیم گیری شغلی آمریکایی ها بوده است، و اخیراً آهنگ آژیر بسیاری از کارگران ایالات متحده برای شرکت در استعفای بزرگ بوده است. در واقع، متوجه شدم افرادی که بی‌ثباتی شغلی مرتبط با بیماری همه‌گیر را تجربه کرده‌اند، در واقع در مقایسه با افرادی که شغل‌شان ثابت است، بیشتر روی علاقه‌جویی سرمایه‌گذاری می‌کنند. آزادی فزاینده بازار جویندگان کار، همراه با ذهنیت وجودی‌تر و «زندگی کوتاه است» که به دلیل تحولات مرتبط با بیماری همه‌گیر تحریک شده است، باعث شده است که پیروی از اشتیاق شما برای بسیاری از کارگران منطقی‌تر و در دسترس‌تر از همیشه به نظر برسد.
اما پیروی از علاقه‌تان می‌تواند خطرناک باشد و خطرات مالی قابل توجهی را به همراه داشته باشد. پیدا کردن شغلی مطابق با اشتیاق شما بلافاصله پس از مدرسه ممکن است به قربانی کردن زمان و ثبات اقتصادی نیاز داشته باشد. جستجو برای مشاغلی که نه تنها با اعتبار و مهارت های شما مطابقت دارند، بلکه روح شما را تغذیه می کنند، ممکن است ماه ها یا حتی سال ها طول بکشد. ترک یک شغل در اواسط حرفه برای شروع تازه در یک خط دیگر ممکن است به معنای دور شدن از شبکه ها، عادات و دانش غیررسمی باشد که ستون فقرات موفقیت قبلی شما بوده است.
علاوه بر این، توانایی هدایت این خطرات به طور مساوی توزیع نشده است. علاقه مندان از خانواده های ثروتمند و طبقه متوسط به احتمال زیاد دارای سکوهای پرش اجتماعی (به عنوان مثال، شبکه های خانواده و دوستان) و شبکه های ایمنی اقتصادی (مانند کمی ارث یا والدینی هستند که می توانند صورت حساب ها را در طول یک دوره پرداخت نشده پرداخت کنند). کارآموزی) که به آنها کمک می کند تا کاری کنند که هم در علاقه آنها باشد و هم با دستمزد مناسب. علاقه‌جویان از پیشینه‌های طبقه‌ی کارگر کمتر به این منابع دسترسی دارند و به احتمال زیاد در مشاغل مخاطره‌آمیز بسیار خارج از اشتیاق خود قرار می‌گیرند.
خطر دیگر شور و اشتیاق بیشتر وجودی است. سرمایه‌گذاری بخش زیادی از هویت ما در مشاغل دستمزدی‌مان ممکن است معادل عاشق شدن یک روبات باشد. کار ما ممکن است عمیقاً برای ما معنادار باشد – بخش اصلی آن چیزی که هستیم و می خواهیم باشیم. ما ممکن است کار عاطفی و همچنین فیزیکی و ذهنی خود را در مشاغل خود بریزیم و بسیار فراتر از آنچه که کارفرمایان از ما درخواست می کنند، کار کنیم. اما در نهایت، رابطه ما با کارفرمایمان در نهایت یک رابطه اقتصادی است – اگر سازمان ما موقعیت ما را قابل جایگزینی یا زیان‌آور بداند، هیچ علاقه‌ای ما را نجات نخواهد داد.
ما باید به این واقعیت توجه داشته باشیم که با اولویت دادن به اشتیاق در تصمیم گیری شغلی، بخش اصلی از احساس هویت خود را در برابر هوس های حداکثرسازی سود، سازماندهی مجدد ساختاری و تعطیلی سلامت عمومی در آینده آسیب پذیر می کنیم.((دستمزد-مدیریت منابع انسانی))

من مطمئناً طرفدار این نیستم که ما تحمل بدبختی در شغل خود را به دنبال نزدیک بینی به حداکثر رساندن پتانسیل درآمد مادام العمر داشته باشیم. لذت بردن از زمان صرف شده در محل کار، بخش مهمی از رضایت کلی از زندگی است. با این حال، بین شور و اشتیاق به هر قیمتی که شده و یک عمر مشقت‌آمیز در ازای پول وجود دارد. در اینجا چند دستورالعمل برای ایجاد تعادل مناسب بین اشتیاق و سود در شکل دادن به یک حرفه آورده شده است:

دوست داشتن همه چیز در مورد شغلتان به ندرت اتفاق می افتد – شاید حتی یک نوع فانتزی. اما راه‌های زیادی برای داشتن یک شغل رضایت‌بخش وجود دارد که مشتاق بودن به محتوای آن نیست. یافتن کار با همکارانی که دوستشان دارید، کار کردن برای سازمانی که برای ماموریت آن ارزش قائل هستید، یا یافتن تعادلی در وظایف کاری که ترکیب مناسبی از فعالیت‌های مستقل و مشارکتی را فراهم می‌کند، از دیگر موارد هستند.((دستمزد-مدیریت منابع انسانی))

ممکن است این یک گزینه واضح یا آسان نباشد، اما سعی کنید به این فکر کنید که فضایی را که کار تمام وقت در زندگی شما اشغال می کند کاهش دهید تا زمان و انرژی بیشتری برای انجام کارهایی که از آنها لذت می برید باز کنید. جابجایی های پس از همه گیری به سمت کارهای از راه دور و انعطاف پذیر این امر را دست یافتنی تر کرده است. شغلی که محقق نمی شود اما به طور منظم در ساعات قابل پیش بینی قرار می گیرد یا کار پاره وقت که بودجه کافی برای نیازهای شخصی و خانوادگی را فراهم می کند، می تواند آزادی بسیار بیشتری برای پیگیری فعالیت های معنادار ارائه دهد.((دستمزد-مدیریت منابع انسانی))

فضایی را برای سرمایه گذاری روی سرگرمی ها و فعالیت هایی کاملاً خارج از کار ایجاد کنید که احساس معناداری و بیان خود را دارند، خواه ورزش، کار داوطلبانه، موسیقی، یا شب های بی اهمیت میخانه. ایجاد فضای منظم در برنامه هایمان برای علایق غیر کاری می تواند چالش برانگیز باشد، اما در این لحظه ما باید حتی بیشتر در مورد آن ستیزه جو باشیم. زمان را پیدا کنید و از آن محافظت کنید. به این ترتیب می‌توانیم هنجار ایده‌آل کارگری و این خواسته پیش‌فرض را که باید به طور منحصربه‌فرد به شغل خود اختصاص دهیم، عقب نشینی کنیم.((دستمزد-مدیریت منابع انسانی))

از این زمان انتقال بیماری همه گیر استفاده کنید تا به این فکر کنید که می خواهید رابطه شما با شغل با حقوق چگونه باشد. این بدان معناست که از این لحظه قدرت مذاکره استفاده کنید تا آنچه را که برای تغییر ساعات کاری یا ساختار کاری خود به آن نیاز دارید یا صرف زمان در خارج از محل کار برای خودتان بخواهید. و به یاد داشته باشید، شما تنها نیستید – بسیاری از کارگران در یک قایق هستند. پس راه هایی برای طرح این مطالبات به صورت دسته جمعی پیدا کنید. ایجاد ائتلاف با همکاران و سایر کارگران. با دیگران در صنعت خود همبستگی و حمایت پیدا کنید. مراقب باشید که چه تاکتیک های مذاکره برای دیگران موثر بوده است.
اگر تاریخ نشانه ای باشد، این ساعت طلایی توانمندسازی کارگران ممکن است در واقع کوتاه مدت باشد. بیایید از آن برای طراحی مجدد آینده کار برای بهتر شدن استفاده کنیم.

نویسنده:مهندس محمدرسول جهانتیغ-((دستمزد-مدیریت منابع انسانی))

منبع:هاروارد-استخدام